De Laatste Dag Van De Zomer is de titel van het debuut van Ian McEwan, een van de grootste Britse schrijvers – zo niet de grootste – van de afgelopen decennia. Het is een bundel met korte, wat sinistere verhalen, maar alleen die titel zegt al zoveel. Het is niet de laatste dag van zomaar een week, van een maand of zelfs van het jaar, nee, van de zómer. De periode van vrijheid, blijheid, mooi weer en een leeg hoofd. Niks moet in de zomer, zo lijkt het wel. Het is met recht komkommertijd. Het is allemaal even niet zo belangrijk, maar die dag, de laatste van de zomer, betekent het einde van al die gelukzaligheid.
Summer Is Over van Dusty Springfield heeft datzelfde. De melancholie die over je kruipt en je keel lichtjes afknijpt. Een klont in je maag. Nog één keer was het mooi weer, maar nu is het definitief over. Bladeren vallen, er is mist en steeds kortere, vooral grijze dagen. Nat, wind, kou, en vooral de kilte in je lijf en geest. Al dat moeten. Die verplichtingen, de haast, de druk, de hectiek. Alles is ineens weer zo serieus. Laat het alsjeblieft gauw weer lente zijn want dan volgt vanzelf de zomer.
The sun and the moon take turns in the sky
The days drift on by too soon
The meadows are kissed by a cool autumn mist
Far away now is June
In bijna vier minuten weet Dusty mij keer op keer te raken. Die weemoed van het prachtige lied met dat wegdwalende thema op de trompet, wellicht allemaal versterkt doordat zij al 24 jaar niet meer onder ons is. Haar Summer is definitief over. Bij óns staat ie binnenkort weer voor de deur. En de laatste dag is gelukkig nog ver weg.
